W Ramach Kościoła mamy wiele różnego rodzaju posług. Niektórzy mogą odkryć swe powołanie w opiece nad chorymi, inni w czytaniu Słowa Bożego podczas Mszy świętej lub w służbie przy ołtarzu, prowadzenia grup młodzieżowych lub przygotowania muzyki na liturgię. Są i tacy, którzy wezwani zostali po prostu do modlitwy. Kościół mówi o całym szeregu posług, dlatego każdy ma do spełnienia jakieś, często małe zadanie. Kościół nie jest gromadą biernych obserwatorów, ale wspólnotą kipiącą życiem i niosącą życie całemu światu. Wśród wszystkich posług, jedna stała się osobnym sakramentem: sakramentem święceń. Dzięki niemu Kościół zyskuje biskupów, prezbiterów czyli kapłanów i diakonów.

Biskupi

Słowo „biskup” jest odpowiednikiem greckiego wyrazu episkopos oznaczającego „nadzorcę, opiekuna”. Biskup jest znakiem Chrystusa w lokalnej społeczności. Oprócz tego jego głównym zadaniem jest uświęcanie i nauczanie ludu. Jest także znakiem jedności, leczy podziały i bierze w opiekę słabych i pokrzywdzonych.

Prezbiterzy (kapłani)

Słowo „prezbiter” pochodzi od greckiego wyrazu presbyteros – „starszy”. W pierwotnym Kościele przywódcami społeczności byli starcy, którzy nauczali i sprawowali sakramenty. Starszych gminy wybierano ze względu na ich mądrość i dojrzałość. Mieli przewodzić wspólnocie łagodnie i z cierpliwością.

Diakoni

Słowo „diakon” pochodzi od greckiego diakonos, oznaczającego „sługę”. Często widzimy diakonów pomagających w czasie Mszy świętej biskupom lub prezbiterom. Uczestniczą oni w pracy pasterskiej Kościoła, nauczaniu, głoszeniu Ewangelii, asystują przy chrztach i zawieraniu małżeństw. Od najdawniejszych czasów ich szczególnym zadaniem jest opieka nad biednymi i głodnymi sprawowana w imieniu całego Kościoła. Od Soboru Watykańskiego II przywrócono diakonat jako właściwy i trwały stopień hierarchiczny. Wielu żonatych mężczyzn wyświęconych zostało na diakonów.

Przygotowaniem do sakramentu święceń są sześcioletnie studia filozoficzno-teologiczne, gdzie kandydaci do kapłaństwa otrzymują formację duchową, intelektualną oraz duszpasterską.

Formacja duchowa: zjednoczenia z Bogiem i poszukiwanie Chrystusa.

Formacja duchowa jest ciągłym Chrystusa, by iść za Nim, by trwać w jedności z Nim. Istnieje potrójna droga, którą trzeba podążać: wierne rozważanie Słowa Bożego, aktywne uczestnictwo w świętych tajemnicach Kościoła oraz posługa miłości wobec „najmniejszych”.

Formacja intelektualna: rozumienie wiary.

Formacja intelektualna wiąże się z gotowością obrony wiary. Poprzez studium filozofii i teologii kandydat uczy się szacunku wobec prawdy, wnika głęboko w Słowo Boże i osiąga lepsze rozumienie własnej wiary. Formacja ta przekracza granice czystej wiedzy i prowadzi do zrozumienia sercem, które najpierw potrafi „dostrzec”, a następnie przekazać innym tajemnicę Boga.

Klerycy naszego Seminarium są jednocześnie pełnoprawnymi studentami Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego. Dużo wysiłku i uwagi klerycy poświęcają studiowaniu teologii, aby odpowiedzieć na różne potrzeby naszych czasów.

Formacja duszpasterska: udział w miłości Jezusa Chrystusa Dobrego Pasterza.

Formacja duszpasterska nie jest zwykłym przeszkoleniem. Jest to proces kształtowania wrażliwości duszpasterskiej, który przygotowuje do świadomego i dojrzałego podjęcia odpowiedzialności, do oceny i mądrych wyborów.

Przyszły kapłan musi być gotowy na podjęcie wszelkich możliwych dziś form głoszenia Ewangelii w duchu miłości pasterskiej (por. PdV 58).

Formacja ludzka fundamentem całej formacji kapłańskiej.

Dojrzałość ludzka wymaga autentycznej i solidnej formacji do wolności. […] Wolność domaga się, by człowiek rzeczywiście panował nad sobą, by był zdecydowany zwalczać i przezwyciężać różne formy egoizmu oraz indywidualizmu, które są zagrożeniem dla każdego, by umiał się otwierać na innych, ofiarnie oddawać się i służyć bliźnim (por. PdV 44).